Rozdział 3

 „Jeśli człowiek

ma czas zastanowić się

nad podjęciem decyzji,

najczęściej rezygnuje.

Żeby podjąć pewne kroki,

potrzeba wielkiej odwagi.”

Paulo Coelho

Alice siedziała w klasie na lekcji historii i skrzętnie notowała każde słowo wypowiedziane przez nauczycielkę. Zresztą nie tylko ona. Każda uczennica w milczeniu wszystko zapisywała, bojąc się nawet podnieść wzrok znad kartki.

Takie właśnie emocje wywoływała Sophia Sharp. Kobieta liczyła sobie około trzydziestu sześciu lat i była jedną z wielu wymagających profesorek w szkole. Zawsze była poważna i chyba nigdy nikt nie widział jej uśmiechu. Nie znosiła kłamstwa, ale za to uwielbiała robić niezapowiedzianie kartkówki i odpytywać uczennice, sprowadzając je tym samym na skraj załamania nerwowego.

— Proszę teraz spojrzeć na mapę — powiedziała i dziewczęta natychmiast zrobiły to, co poleciła.

Wysoka, szczupła szatynka z kręconymi do ramion włosami opuściła miejsce przy biurku i podeszła do mapy. Poprawiła elegancki żakiet, a jej brązowe oczy zaczęły wędrować po klasie, szukając ofiary. Szybko ją znalazła w postaci przerażonej brunetki, siedzącej na drugiej ławce w środkowym rzędzie.

— Może panna MacCartney wskaże nam bitwy, które odbyły się w Oklahomie podczas wojny secesyjnej.

Oczy pozostałych uczennic przez chwilę skierowały się prosto na wytypowaną nieszczęśnicę, która wstała i niepewnym krokiem podeszła do mapy.

Kiedy pani Sharp zajęła się przepytywaniem, Alice usłyszała z tyłu ciche chrząknięcie. Odwróciła się nieznacznie i zobaczyła, że Annabella przesuwa w jej stronę małą, złożoną karteczkę. Dziewczyna sięgnęła po nią i natychmiast odwróciła się z powrotem do tablicy. Ruby popatrzyła na Alice z niedowierzaniem, ale trwało to tylko kilka sekund.

Panna Hidden spojrzała na zegarek, wiszący na ścianie nad tablicą. Do przerwy zostało jeszcze jakieś piętnaście minut, a ciekawość nie dawała jej spokoju.

Co Ann mogła jej napisać? Co było na tyle ważne, że nie mogła z tym poczekać do dzwonka? — zastanawiała się dziewczyna.

Niektórzy mówią, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale w tym wypadku Alice nie posłuchała tych mądrości i ostrożnie, sprawdzając czy nauczycielka się jej nie przygląda, rozłożyła karteczkę.

Załatwiłam nam darmowe wejściówki. To najlepsza okazja do spotkania z Matthew. Musisz iść! To jak?

I to tyle? Z tym Ann nie mogła poczekać?

Ruby szturchnęła Alice i dziewczyna natychmiast podniosła na nią wzrok. Okazało się, że przy ich ławce stoi pani Sharp.

— A czymże to się panienka Hidden zajmuje?

Alice wstała i mocniej zacisnęła pięść, w której ukryła liścik. Poczuła, że wszyscy na nią patrzą. Ale to było nic w porównaniu ze wzrokiem nauczycielki.

— Niczym specjalnym, proszę pani.

— Właśnie widzę. Zamiast słuchać i uczyć się to panienka zajmuje się, jak to określiła, niczym specjalnym — powiedziała profesorka i dodała, wyciągając dłoń. — Proszę oddać mi tę karteczkę. Chętnie dowiem się, co za korespondencje panna tu urządza.

Alice otworzyła usta, żeby zaprotestować, powiedzieć, że nie ma żadnej karteczki, ale w końcu się poddała. To by tylko pogorszyło jej sytuację. Z zarumienionymi policzkami i szybko bijącym sercem, oddała liścik.

Sophia Sharp wzięła od uczennicy kawałek papieru i szybko rzuciła okiem na jego treść.

— Zdaje mi się, że to pismo panny Rose. Zgadza się panienka ze mną? — Pytanie to było skierowane do Annabelli, która także podniosła się z krzesła i patrząc prosto w oczy nauczycielki potwierdziła.

— Skoro wszystko się zgadza to może panienki będą tak łaskawe i wyjdą z klasy? Jestem pewna, że zechcecie dokończyć tę konwersację na zewnątrz.

Przyjaciółki dobrze wiedziały co oznaczają te słowa. Zostały po prosty wyrzucone za drzwi. Szybko zebrały swoje rzeczy i pod czujnym okiem profesorki opuściły salę, mamrocząc ciche „przepraszamy” i „do widzenia”.

Na korytarzu Alice spojrzała ze złością na koleżankę.

— Nie mogłaś poczekać do dzwonka i mi powiedzieć?

— Ty też nie musiałaś jej czytać teraz. Zresztą — powiedziała Annabella, machając lekceważąco ręką. — Sharp się pozłości, a my mamy dłuższą przerwę.

— Taaak — zakpiła Alice. — Gorzej będzie tylko jak zapyta nas na następnej lekcji z tego, co teraz omawia.

— Przecież Ruby została — zbagatelizowała całą sprawę Annabella. — A kto jak kto, ale ona robi najlepsze notatki.

I co w takiej sytuacji miała zrobić Alice? Pokręciła tylko głową i ruszyła pustym korytarzem razem z przyjaciółką.

— To jak z koncertem? Gadałaś z mamą? — zagadnęła Annabella, siadając na ławce pod biologiczną klasą.

Alice zajęła miejsce obok niej i przez chwilę w milczeniu przyglądała się jak jej towarzyszka wyjmuje z czarnej torby kanapkę.

— Jeszcze nie, ale już teraz znam odpowiedź.

— Przestań. Dlaczego miałaby się nie zgodzić? Powiesz, że idziesz do Ruby na noc i tyle.

— A jak do niej zadzwoni?

— To powiedz Ruby, żeby cię kryła. W razie czego może powiedzieć, że jesteś w łazience czy coś.

— No nie wiem — wahała się Alice.

— Zastanów się dobrze, ale to okazja. Nie dość, że zobaczysz się z Matthew to jeszcze wejdziemy za darmo — powiedziała Annabella i odgryzła kawałek kanapki.

— A właśnie! Jak ci się udało załatwić darmowe wejściówki?

Dziewczyna przeżuła i odpowiedziała z uśmiechem:

— Ma się te znajomości.

— I nic więcej nie powiesz?

— A czy to ważne jak? Pogadałam z kim trzeba. Ważne, że mamy jak wejść.

— Kurcze, fajnie byłoby pójść — rozmarzyła się Alice, a później dodała — Pomyślę jeszcze i może uda mi się coś z tym zrobić. Może pójdę.

W tej chwili zadzwonił dzwonek i tłumy uczennic zaczęły zapełniać korytarz. Do dwójki dziewczyn dołączyła Ruby, która wyglądała na niezbyt zadowoloną.

— Jak historia? Pirania jeszcze długo się wściekała? — zapytała Annabella, chowając do torby pudełko na kanapki.

— Powiedziała tylko, że nieuważanie na lekcji może mieć bardzo negatywne skutki w przyszłości.

— No to świetnie — odezwała się Alice, przeklinając w myślach to, że otworzyła ten głupi liścik. — Jak nic na następnej lekcji zrobi kartkówkę.

— No to mamy ciut przerąbane — westchnęła Annabella, a za chwilę zapytała. — Ruby? Pożyczysz notatki?

Panna Hamster pokręciła głową w geście politowania i bezradności, ale sięgnęła do torby po zeszyt, który podała przyjaciółce.

— Tylko nie zapomnij mi go jutro oddać.

— Spokojnie, nie zapomnę. A tobie Alice, prześlę zdjęcia notatek.

***

Mimo kłopotów w jakie Alice wpakowała się razem z Annabellą na historii, dziewczyna musiała przyznać, że dzień wcale nie był najgorszy. Dostała bardzo dobrą ocenę z klasówki z biologii i postanowiła nawet porozmawiać z mamą o „nocowaniu u Ruby”. Przyjaciółka po długich przekonywaniach Annabelli zgodziła się kryć Alice. Teraz wszystko zależało od Jane Fox-Hidden.

Mama nastolatki wróciła trochę wcześniej, tak jak obiecała i kiedy wybiła siedemnasta drzwi frontowe otworzyły się.

— Cześć córciu. Jesteś głodna?

— Nie bardzo. Obiad jadłam w szkole.

— To dobrze. Odpocznę sobie teraz, a później zrobię nam kolację. Pewnie będzie gotowa na dziewiętnastą. Co powiesz na naleśniki?

— Pycha — powiedziała z uśmiechem Alice, jednocześnie zastanawiając się czy z rozmową o sobotnim wypadzie do „przyjaciółki” powinna poczekać do kolacji.

Jane zdjęła buty i ruszyła w stronę schodów. Miała ochotę położyć się, najlepiej z kieliszkiem czerwonego wina w ręku.

Dziewczyna widząc, że mama jest zmęczona obiecała sobie w duchu, że porozmawia z nią trochę później. A teraz udała się do swojego pokoju. Miała jeszcze odrobić zadanie z matematyki i przepisać notatkę z historii. Annabella, tak jak obiecała wysłała jej zdjęcie zeszytu Ruby.

Alice usiadła przy biurku i zamiast otworzyć książkę, zapatrzyła się w widok za oknem. Jej uwagę przykuł blondyn, przebiegający przez ulicę z futerałem na gitarę. To był Matthew. Dziewczyna pochyliła się nad biurkiem i prawie przycisnęła nos do szyby. Wyostrzyła wzrok.

Chyba rozmawiał przez telefon. Nagle się rozłączył i pomachał do wysokiego szatyna. Alice prawie natychmiast rozpoznała w nim Felixa – przyjaciela Matthew i perkusistę w ich zespole. Chłopcy przywitali się, a później ruszyli chodnikiem i powoli zniknęli z pola widzenia Alice.

— Pójdę na koncert, przekonam mamę i pójdę — wymamrotała sama do siebie i z niechęcią otworzyła książkę.

***

Kiedy Alice weszła do kuchni, dochodziła dziewiętnasta. Dziewczyna spojrzała na drzewko cytrusowe, a później na mamę, która kończyła przygotowywać kolację.

— Zaraz wszystko będzie gotowe — powiedziała Jane, umiejętnie podrzucając naleśnika.

Alice bez słowa usiadła przy białym, perfekcyjnie czystym stole. Zresztą nawet, kiedy jej mama coś gotowała, to nie było mowy o bałaganie. Dziewczynę zawsze dziwiło to jakim cudem jej rodzicielka jest w stanie utrzymać nieskazitelny porządek, gdziekolwiek się znajduje i cokolwiek robi. Alice, sama lubiła ład i czystość, sprzątała dosyć często, ale jej mama miała chyba obsesję na tym punkcie.

Jane postawiła talerz z naleśnikami na stole, a sama zajęła się zmyciem patelni.

— W lodówce masz dżem jabłkowy i truskawkowy. Weź który chcesz.

Alice stała, ale oprócz dżemu wzięła jeszcze czysty talerz i widelec. Kiedy smarowała naleśnika, pomyślała, że to najwyższy czas na rozmowę.

— Mamo?

— Tak? — zapytała kobieta, odwracając się w stronę córki.

— Tak sobie myślałam... Ostatnio sporo się uczę i nigdzie nie wychodzę, a ty pewnie będziesz pracowała w sobotę do późna... — Alice nagle przerwała, szukając sposobu w jaki mogłaby przedstawić sytuację matce.

— Wiem, że mam dużo pracy i mało spędzamy ze sobą czasu, dlatego pomyślałam o pewniej niespodziance. Mam dwa bilety na musical w sobotę. Specjalnie wrócę wcześniej. Przed musicalem możemy iść na kolację do restauracji. Do tej włoskiej, którą tak lubisz. Co ty na to? Poszłybyśmy sobie razem. Dawno nigdzie nie wychodziłyśmy.

Alice przywołała na twarzy uśmiech, chociaż wolałaby krzyczeć. Nie spodziewała się czegoś takiego. I co teraz miała zrobić?

— To świetnie — powiedziała, siląc się na entuzjazm. — A jaki musical?

— Upiór w operze. Jestem pewna, że ci się spodoba. Ale... ale nie wyglądasz na zadowoloną. Miałaś inne plany?

Alice pomyślała o Matthew i Annabelli. Tak, ma inne plany. Tylko jak ma powiedzieć o tym mamie? Zapracowana Jane Fox-Hidden chce spędzić czas z córką, wcześniej wraca z pracy, załatwia bilety na musical, chce ją zabrać do ulubionej restauracji, a co na to córka?

— Chciałam spotkać się z An... Ruby, ale najwyżej spotkam się kiedy indziej.

— Jesteś pewna?

— Miałabym odpuścić sobie „Upiora w operze”?

W oczach Jane pojawił się ślad podejrzenia, ale szybko zastąpiła go radość, gdy okazało się, że spędzi z Alice sobotnie popołudnie i wieczór.

Dziewczyna, by nie musieć się już uśmiechać, włożyła do ust duży kawałek naleśnika. Z jednej strony smuciła się, że nie pójdzie na koncert, ale z drugiej... słyszała, że ten musical jest fantastyczny, no i nie zawiedzie mamy. 

I jak się podobał rozdział? Wiem, że pewnie spodziewaliście się niego przebiegu wydarzeń. Jednak nie tylko Ecila chce namieszać w życiu Alice. A właśnie! Wasza i moja ulubienica pojawi się już w następnym rozdziale.