Prolog

„Bowiem jak małe dzieci w nocy nie zmrużą oka

Drżąc przed strachami, równie my czasem i w dzień biały

Boimy się upiorów, zwodniczych i nietrwałych

Jak te, przed których widmem trwoży się serce dzieci.”

Lukrecjusz

Był wieczór. Dziesięcioletnia, jasnowłosa dziewczynka leżała w łóżku, usilnie próbując zasnąć. Zaciągnęła zieloną kołdrę na głowę i zamknęła oczy. Nic nie pomagało. Ciągle słyszała jak jej rodzice na siebie krzyczą. Kłócili się na okrągło. Czasami aż się dziwiła, że mają jeszcze o co. Tym razem powodem sprzeczki była ona.

― Miałeś ją odebrać ze szkoły! ― denerwowała się kobieta.

― Dzwoniłem i chciałem ci powiedzieć, że nie mogę, bo mam dużo pacjentów, ale ty oczywiście nie odbierałaś!

― Myślisz, że tylko ty pracujesz?! Wyobraź sobie, że ja też mam co robić.

― Właśnie! ― wykrzyknął mężczyzna. ― Twoim zadaniem jest odebranie telefonów od męża i córki ze szkoły.

― Moim zadaniem?! Chyba zapominasz, że jesteś ojcem.

― Może trudno będzie ci w to uwierzyć, ale nie, nie zapominam ― zironizował.

― Czasami zastanawiam się, dlaczego w ogóle za ciebie wyszłam.

― Jak chcesz rozwodu wystarczy, że poprosisz. Pomyśl jednak o Alice.

― Nie mam najmniejszego zamiaru o cokolwiek cię prosić, a o Alice myślę cały czas. Tylko dlatego jeszcze jestem twoją żoną. Gdyby nie ona już dawno bym cię zostawiła. Przynajmniej nie musiałabym udawać, że nie widzę jak mnie zdradzasz.

― Szybciej ja zostawiłbym ciebie.

― To dlaczego tego nie zrobisz?

― Już ci mówiłem. Ze względu na Alice, a poza tym jest mi ciebie żal.

― Wynoś się na kanapę. Tam jest twoje miejsce.

― To też moja sypialnia.

― Ale łóżko jest moje. Ja je wybrałam i kupiłam. Za WŁASNE pieniądze.

Alice wysunęła głowę spod kołdry, odgarniając blond kosmyki z twarzy.

Chyba przestali się kłócić – pomyślała.

Usłyszała jeszcze głośne trzaśnięcie drzwiami i tupot stóp. Jej ojciec musiał posłuchać mamy i pójść do salonu.

Dziewczyna nie chciała, by rodzice wciąż na siebie krzyczeli. Nie chciała też, by się rozstawali. Jej przyjaciółka Annabella powiedziała, że właśnie to oznacza słowo ,,rozwód”.

Alice jeszcze długo nie mogła zasnąć, a gdy w końcu się to udało jej poduszka była mokra od łez.

― Alice. Alice.

Ktoś ją wołał? A może to tylko sen?

― Alice. Czekam na ciebie.

Dziewczynka wstała z łóżka i podeszła do stojącej naprzeciwko okna szafy z lustrem. Stamtąd dochodził głos, który ją wołał. Na początku w zwierciadle zobaczyła siebie.

Owalna, blada twarzyczka z małym, zadartym noskiem i dużymi niebieskimi oczami otoczona była jasnymi lokami, a do tego drobna sylwetka, i błękitne ubranie. Wszystko to sprawiało, że każdy, kto ją widział określał mianem ,,aniołka’’. Zresztą nie tylko wygląd za tym przemawiał, ale i zachowanie. Zawsze była miła, spokojna, uczynna. Po prostu dobra.

Nagle obraz w lustrze uległ zmianie. Nie było już tam słodkiej i grzecznej blondynki. Urocza dziewczynka znikła, a jej miejsce zajął ktoś zupełnie inny.

Oczom Alice ukazało się dziesięcioletnie dziecko. Rysy twarzy, kształt nosa i oczu były takie jak u niej. Wyglądały jak siostry. Tylko co stało się z jej włosami? Nie były już one jasne, ale kruczoczarne. Kolor tęczówek też uległ zmianie. Z błękitu przeszedł w granat.

Postać w lustrze poprawiła ciemną bluzkę, która stanowiła część jej piżamy i uniosła prawy kącik ust w górę.

― Miło cię widzieć Alice. Dawno ze sobą nie rozmawiałyśmy. Rodzice znowu się kłócą. Chcą się rozwieść?

Ciemnowłosa dziewczynka wydawał się być z tego zadowolona. Tak. Na pewno była. Przecież lubiła jak w życiu Alice coś się działo, a zwłaszcza coś złego. Wtedy zawsze było ciekawiej, prawda?

― Tak, kłócili się, ale nie chcą się rozwieść ― przyznała blondynka.

― Oj, to niedobrze. ― Nie wyglądała na zmartwioną. ― Kiedyś się rozstaną, ale się nie przejmuj, w końcu będziesz miała spokój. Ale pewnie wiesz, że to twoja wina? To o ciebie się kłócą. O nas.

― Ecila, przestań. To nie prawda! Jak możesz tak mówić?!

Alice poczuła jak łzy przygotowują się do tego, aby spokojnie spłynąć po jej policzkach. Czuła się strasznie. Nie chciała się do tego przyznać, ale zdawała sobie sprawę z tego, że większość kłótni rodziców to jej wina.

Może coś robiłam źle? Może oni mnie nie chcą? Może nie kochają? Gdyby nie ja byliby szczęśliwi? ― Te myśli dręczyły Alice od dawna.

Ecila, jakby wiedząc o czym myśli jej rozmówczyni, ciągnęła dalej:

― Daj spokój. Przecież wiesz, że to twoja wina. Nasza wina. Gdyby nie my, to by się nie kłócili. Pewnie już nawet nie byliby ze sobą. Żałują, że muszą codziennie…

― Przestań! ― przerwała jej Alice, zamykając oczy.

― Jak chcesz. Zobaczymy się znowu, gdy zaśniesz.