Rozdział 1

„Każdy przecież początek to

tylko ciąg dalszy, a księga zdarzeń

zawsze otwarta w połowie.”

Wisława Szymborska 

Alice siedziała na łóżku z otwartym zeszytem i długopisem w ręku. Od tygodnia świtała w jej głowie myśl, aby zacząć pisać pamiętnik. Dlatego też wczoraj kupiła sobie gruby zeszyt w niebieskiej okładce i kilka długopisów. Tylko od czego miała zacząć pisać?

Drogi pamiętniku!

To według Alice były najgłupsze słowa jakie mogła napisać na początek, ale z racji tego, że nic innego nie wymyśliła, postanowiła je zostawić.

Nazywam się Alice Hidden i mam siedemnaście lat. Mieszkam z mamą w Houston. Z tatą spotykam się rzadko. Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam trzynaście lat. Kiedyś tego nie chciałam, ale tak jest chyba lepiej. Przynajmniej się nie kłócą. Ale dość o tym.

Chodzę do prywatniej szkoły dla dziewcząt St. Marii. Mam tam dwie najlepsze przyjaciółki: Annabell i Ruby. Obie są naprawdę świetne.

— Alice! — Rozległ się kobiecy głos. — Musimy już iść!

Dziewczyna doskonale wiedziała, kto ją wołał i co się stanie jeśli za moment nie zejdzie na dół. Ta wiedza wystarczyła, by Alice szybko schowała zeszyt pod poduszkę, przelotnie przejrzała się w lustrze, poprawiając białą koszulę, chwyciła torbę pełną książek i stawiła się w trybie natychmiastowym przed obliczem swojej rodzicielki.

Jane Fox-Hidden była trzydziestoośmioletnią księgową i matką na pełen etat. Świetnie radziła sobie zarówno z rachunkami jak i pracami domowymi. Miała trzy zasady, które Alice nazywała zasadami trzech P, a były to: pracowitość, punktualność, perfekcja.

W tej chwili siedemnastolatka była poddawana uważnym oględzinom. Zielone oczy mamy spoglądały na nią przez szkła prostokątnych okularów w granatowej oprawce, by za chwilę dziewczyna mogła usłyszeć:

— Popraw spódnicę i przygładź włosy.

Z westchnieniem zrobiła to i czekała na dalsze instrukcje.

Jane zerknęła na tarczę zegarka, który nosiła nadgarstku i powiedziała, wyciągając z kieszeni klucze:

— Teraz możemy iść.

Alice ruszyła w ślad za matką i wkrótce siedziała na miejscu pasażera w czarnym Chevrolecie Orlando. Mijali domki jednorodzinne, ludzi spieszących ulicami i mnóstwo samochodów.

Dziewczyna zerknęła na matkę. Jak zwykle była elegancko ubrana. Grafitowy żakiet, biała koszula i ołówkowa spódnica. Jasne włosy upięła w kok, a uszy ozdobiła małymi kolczykami przypominającymi perełki.

Jane zorientowała się, że córka jej się przygląda, dlatego oderwała wzrok od ulicy i spojrzała na Alice z uśmiechem.

— Masz dzisiaj klasówkę z biologii, prawda?

— Tak.

Wzrok pani Hidden powędrował w stronę jadącego przed nimi samochodu.

— Na pewno sobie poradzisz. Pani Swamp mówi, że jesteś bardzo dobra z tego przedmiotu. Mówi, że bez problemu dostałabyś się na medycynę.

Alice milczała. Dobrze wiedziała o co chodzi mamie. Kiedyś wspominała jej o studiach medycznych i może to zabrzmieć dziwnie, ale jej rodzicielka nie znosi lekarzy i wszystkiego co z nimi związane. Dziewczyna podejrzewała, że to wina jej ojca, ale nigdy nie drążyła tego tematu.

— Jeszcze nie zdecydowałam na jaki kierunek chciałabym pójść — powiedziała wymijająco Alice.

— Prawo to całkiem dobry wybór, nie sądzisz? Ciocia Monica jest prawniczką. Mogłabyś pracować w jej kancelarii.

Siedemnastolatka skrzywiła się na myśl o ponurej ciotce, ale nic nie powiedziała.

— Ekonomia też mogłaby być całkiem dobra. Albo architektura. Co myślisz, Alice?

— Mam jeszcze trochę czasu do zastanowienia.

— No tak, tak. Oczywiście kochanie. Na pewno wybierzesz coś rozsądnego.

Medycyna rzecz jasna nie zaliczała się do rozsądnych kierunków. Alice podejrzewała, że jej mama wolałaby ją zobaczyć w stroju klauna niż kitlu lekarskim.

Kiedy tylko samochód zatrzymał się przed szkołą, dziewczyna szybko go opuściła, ciesząc się, że rozmowa o jej przyszłości nie może być kontynuowana.

Jane odsunęła szybę, popatrzyła na twarz córki, którą okalały kręcone blond włosy i powiedziała:

— Dzisiaj wrócę później niż zwykle. Jest koniec miesiąca. Mam dużo pracy. Rozliczenia, rachunki, bilanse...

— Rozumiem. — Dziewczyna przerwała tę wyliczankę. — Nie martw się, poradzę sobie z kolacją.

Jane uśmiechnęła się ciepło i szyba powoli zaczęła przesuwać się do góry. Alice spojrzała ostatni raz na twarz mamy, a później poprawiła torbę i ruszyła w kierunku szkoły.

Prywatna szkoła St. Marii do której uczęszczała siedemnastolatka była dużym, prostokątnym budynkiem o ścianach w kolorze kawy i brązowych dachówkach. Obok głównego wejścia umieszczono dużą, granitową tablicę z nazwą placówki, datą jej powstania oraz nazwiskiem założycielki.

Kiedy tylko Alice przekroczyła próg szkoły, zobaczyła tłumy młodych dziewcząt ubranych w szkolne mundurki, na które składała się czarna spódnica przed kolna, biała koszula z długim rękawem i zakryte pantofle na niewielkim obcasie.

Panna Hidden przemykała się sprawnie między uczennicami. Jej celem było dotarcie do szkolnej świetlicy, gdzie liczyła na znalezienie Ruby. Miały one dzisiaj klasówkę z biologi i Alice była prawie pewna, że tam zastanie dziewczynę.

Intuicja jej nie zawiodła. Ruby Hamster siedziała przy stoliku w rogu sali i nie odrywała wzroku od książki, mamrocząc coś do siebie. Zauważyła obecność przyjaciółki, dopiero gdy ta odsunęła krzesło i usiadła naprzeciwko niej.

— O! Alice. — Ruby uśmiechnęła się, a na jej pucołowatej twarzyczce pojawiły się urocze dołeczki.

— Cześć. Nie przesadzasz z nauką? I tak jesteś świetna z biologii. Nie masz się czym martwić.

— To ty jesteś świetna. Ja jestem dobra, ale tylko dlatego, że się dużo uczę. Gdyby nie to...

Alice pokręciła głową, pochyliła się nad stołem i zamknęła podręcznik.

— Co ty robisz?! — oburzyła się Ruby, wytrzeszczając brązowe oczy. — Ja się uczę.

— Jestem pewna, że wszystko umiesz. Lepiej chodźmy poszukać Ann.

Ruby westchnęła ciężko i z niechęcią schowała książkę do torby.

Idąc korytarzem, Alice rozglądała się w poszukiwaniu Annabell, a jej przyjaciółka co chwilę poprawiała koszulę i obciągała spódnicę.

— Ta spódniczka chyba się zbiegła w praniu — mruczała niezadowolona. — Nie znoszę jej. Mam za grube nogi do chodzenia w czymś takim.

Alice słuchała jej tylko jednym uchem, bo w tłumie dostrzegła znajomą postać.

— Nie przesadzaj, dobrze wyglądasz — powiedziała Hidden, próbując minąć grupkę roześmianych dziewcząt.

— To chyba powinnaś jak najszybciej iść do okulisty.

Alice zatrzymała się i spojrzała na Ruby. Nie była ona ani wysoka, ani szczupła. Miała brązowe włosy, które zawsze związywała w kucyk i mały zgrabny nos, a do tego całkiem spory biust. Owszem, gdzieniegdzie znajdowało się kilka zbędnych kilogramów, ale Alice widziała dużo grubsze dziewczyny.

— Jestem pewna, że z moim wzrokiem jest wszystko w porządku. Zamiast tu stać i narzekać chodźmy do Ann, bo właśnie ją widziałam.

— Tak? A gdzie jest? — zapytała Ruby i rozejrzała się dookoła.

— Tam — powiedziała Alice, wskazując na kilka dziewczyn stojących przy oknie.

Annabella była całkowitym przeciwieństwem Ruby. Wysoka, szczupła z małym biustem, ale za to z dużą pewnością siebie. Wydawało się, że dziewczyna ta nie ma żadnych kompleksów. Lubiła ona towarzystwo innych, a oni lubili ją. Twierdziła, że życie jest za krótkie, żeby się ciągle czymś zamartwiać i dlatego trzeba umieć wykorzystać każdą wolną chwilę.

— Ann!

Słysząc swoje imię nastolatka odwróciła się i natychmiast na jej śniadej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

— Alice, Ruby. Hej. Co u was?

— Cześć. Wszystko dobrze, ale mamy klasówkę z biologii — powiedziała Alice, a Ruby pokiwała twierdząco głową. — A ty co teraz masz?

— Geografię. A później mamy razem francuski, prawda? — zapytała Annabella, odgarniając czarny kosmyk długich włosów, który spadł na jej twarz.

— Tak. W sali trzydzieści cztery.

— Okey, to do zobaczenia później. Lecę, bo się spóźnię na gegrę.

Alice jeszcze przez chwilę obserwowała, znikającą w tłumie postać przyjaciółki, a później odwróciła się w stronę Ruby.

Panna Hamster nie wyglądała najlepiej. Była blada i z niepokojem patrzyła na zbliżające się do nich trzy dziewczyny. Pierwsza z nich była szczupłą, wysoką blondynką o małych, jasnoniebieskich oczach i długim, garbatym nosie. Dwie pozostałe były do siebie bardzo podobne. Obie średniego wzrostu z platynowymi włosami i szarymi oczami. Różniły się tylko jednym, małym szczegółem. Jedna z nich miała pieprzyk pod dolną wargą z lewej strony. Każdy znał tę trójkę, a większość uczennic za nią nie przepadała. Była to Victoria Thorn z nieodstępującymi ją na krok bliźniaczkami: Madison i Samanthą Smith.

Kiedy tylko Alice je zobaczyła, poczuła nadchodzące kłopoty.

— No proszę, kogo my tu mamy. Czyżby Ruby Hamster? — odezwała się Victoria.

— We własnej osobie — zaśmiała się jedna z sióstr.

Alice przyjrzała się jej i po braku pieprzyka stwierdziła, że to Samantha.

— Nauczona na biologię? — Tym razem pytanie padło z ust Madison, ale nie było ono wcale spowodowane troską, uprzejmością ani nawet ciekawością. Rozmowy między Victorią i jej świtą a Ruby, miały na celu pogrążenie tej ostatniej.

— Na pewno tak, prawda? — zachichotała panna Thorn. — Wykułaś na pamięć cały podręcznik?

Ruby nie wykrztusiła ani słowa. Stała zarumieniona, starając się nie patrzeć na żadną z trójki dziewczyn.

Alice zrobiło się żal przyjaciółki i pomyślała, że powinna coś im powiedzieć, ale sama nie chciała narażać się Victorii. Gdyby to zrobiła z pewnością i ona nie miałaby spokoju. To co jej pozostało? W tej sytuacji najlepsza była ucieczka.

— Fajnie się gada dziewczyny, ale my już pójdziemy. Chodź Ruby — powiedziała Hidden, ciągnąc przyjaciółkę za rękę.

Kiedy odchodziły towarzyszył im śmiech blondynek, ale ignorowały go, udając, że nic nie słyszą.

— Dzięki.

— Właściwie to nie masz za co mi dziękować — stwierdziła Alice. — Nie zrobiłam nic poza odciągnięciem cię od nich. Ann, to by im nagadała.

— Pewnie tak — zaśmiała się Ruby.

Obie weszły do klasy na kilka minut przed dzwonkiem i tak jak zwykle zajęły trzecią ławkę od okna. Uczniów w pomieszczeniu powoli przybywało.

Ruby, nie chcąc marnować czasu, wyciągnęła książkę i zaczęła ją wertować, mając nadzieję, że zdąży powtórzyć kilka ważnych pojęć.

Alice stwierdziła, że szybkie czytanie notatek tuż przed klasówką nic nie pomoże, więc oparła się wygodnie i zaczęła wodzić wzrokiem po klasie.

Sala biologiczna była całkiem spora w porównaniu z innymi. Znajdowało się tu osiemnaście ławek, ustawionych w dwóch rzędach. Z przodu na podwyższeniu stało nauczycielskie biurko z wygodnym fotelem, a za nim na ścianie, trochę po prawej stronie wisiała duża, interaktywna tablica. Natomiast w lewym kącie klasy ustawiony był szkielet człowieka i stolik z pustym akwarium, w którym podobno kiedyś pływały rybki, ale znikły z dziwnych powodów.

Kiedy Alice rozważała, co się mogło stać z rybkami, do klasy weszła nauczycielka. Rebecca Swamp była niską i pulchną czterdziestodwuletnią kobietą z farbowanymi blond włosami, sięgającymi ramion i zmarszczkami wokół zielonych oczu. Do tego nosiła okulary w zgniłozielonej oprawie z grubymi szkłami. Jej jednym, spośród z pewnością licznych dziwactw, było to, że w szafie miała tylko zielone ubrania, a przynajmniej na to wyglądało. Ciągle chodziła w zielonych sukienkach, spódnicach, bluzkach, płaszczach, a nawet butach. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem i dziewczęta mogły podziwiać swoją nauczycielkę w jasnozielonej sukience z dekoltem w łódkę. Przez jej dziwne zamiłowanie do jednego koloru uczennice często nazywali ją „Żabą”.

— Witam was kochani. Proszę wszystko schować. Czas na klasówkę — powiedziała profesorka, wyjmując z teczki plik kartek.

Ruby z ociąganiem zamknęła książkę i schowała ją do torby. Na ławkach pozostały tylko długopisy i uczniowie w napięciu czekali aż pani Swamp rozda im sprawdziany.

Alice życzyła cicho przyjaciółce „powodzenia” i dając upust swojemu poddenerwowaniu zaczęła stukać paznokciami o ławkę. 

Pierwszy rozdział za nami. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim postem. Wiem, że w tekście powyżej może zbyt wiele się nie dzieje, ale staram się przedstawić Wam bohaterów i opisać spokojne życie Alice. Więcej akcji wprowadzi Ecila :)

Rozdział czytałam kilka razy, próbując wyłapać błędy. Pewnie i tak wszystkich nie wyeliminowałam, więc jeśli ktoś coś zauważy i chce mu się napisać o tym, to proszę się nie krępować.