Rozdział 6

„Precz z moich oczu! – posłucham od razu;
Precz z mego serca! – i serce posłucha;
Precz z mej pamięci! – nie tego rozkazu,
Moja i twoja pamięć nie posłucha.”

A. Mickiewicz

Jane chodziła zdenerwowana po mieszkaniu. Kursowała między kuchnią a salonem i martwiła się, bo Alice powinna wrócić już jakieś dwie godziny temu. A do tej pory nie dała żadnego znaku życia, co jej się nigdy nie zdarzało. Oczywiście kobieta próbowała się do niej dodzwonić, ale nastolatka nie odbierała. Zdesperowana matka zostawiła na jej poczcie chyba ze trzy wiadomości. Skontaktowała się nawet z Ruby. To co usłyszała od przyjaciółki córki, tylko spotęgowało jej niepokój. Dowiedziała się bowiem, że Alice jak zwykle wsiadła do autobusu i pojechała do domu. Tylko, że wcale do domu nie dotarła.

W głowie Jane pojawiły się przerażające wizje. Od potrącenia przez samochód aż do porwania. Kobieta drżącymi palcami wystukała ponownie numer córki. Był sygnał. Czekała, modląc się w duchu, by tym razem Alice podniosła słuchawkę.

Niestety, nie mogę odebrać. Zostaw wiadomość, a na pewno oddzwonię. — Usłyszała dziewczęcy głos, a po nim charakterystyczny dźwięk, który oznajmiał, że można nagrać to, co chciało się przekazać.

Jane rozłączyła się i schowała komórkę do kieszeni swoich jasnych spodni. Spojrzała przez okno z nadzieją, że zobaczy Alice przechodzącą przez furtkę. Niestety, nic z tego. Kobieta szybkim krokiem wyszła z kuchni i skierowała się do salonu, do barku. Przejrzała wszystkie znajdujące się tam alkohole i wybrała koniak. Z postanowieniem, że musi się uspokoić i pomyśleć, usiadła na kanapie z pełną szklaneczką złocistego trunku.

Po kilku łykach, kobieta stwierdziła, że ten sposób działa i zaczęła się powoli rozluźniać. Co prawda wciąż niepokoiła się o córkę, ale przynajmniej teraz ręce Jane przestały drżeć, a w jej głowie pojawiła się myśl, że może Alice spotkała po drodze kogoś znajomego i się zagadała. Tylko, kto to mógłby być? Jane upiła znów trochę koniaku i zamyśliła się.

Było zimno i padał deszcz, a na dodatek dziewczyna spóźniła się na autobus. Co się dzieje?! Dzień, ledwo się zaczął, a już można było zaliczyć go do beznadziejnych.

Jane szła szybkim krokiem przed siebie. Nasunęła na głowę kaptur kurtki i obliczyła, że jeśli utrzyma takie tempo, to dotrze do szkoły akurat na ważny egzmin z matematyki. Bo gdyby nie on, to nastolatka wróciłaby się do domu i już tam została.

Nagle usłyszała dźwięk klaksonu, odwróciła głowę w stronę jezdni i zobaczyła szarego volkswagena, który jechał powoli, blisko chodnika.

Dziewczyna zmrużyła oczy i spróbowała rozpoznać kierowce. Niestety, ale przez ten deszcz nie było to za bardzo możliwe. W końcu Jane zatrzymała się i to samo zrobiło auto. Szyba odsunęła się i nastolatka rozpoznała dwóch chłopaków.

Jeden z nich był blondynem, miał szczupłą, owalną twarz i duże niebieskie oczy. Jane znała go. Nazywał się Victor Hidden i chodził z nią na matematykę, fizykę, chemię oraz geografię. Rozmawiała z nim kilka razy i zawsze sprawiał wrażenie sympatycznego.

Drugim chłopakiem, a zarazem kierowcą był Thomas, brat Victora. Mimo tego, że między nimi był tylko rok różnicy, to i tak Tom wyglądał na znacznie starszego. Możliwe, że była to kwestia kwadratowej szczęki, którą zdobił dwudniowy zarost albo dużego wzrostu i szerokich ramion. Jane widywała starszego z braci nie raz na szkolnych korytarzach, ale nie miała okazji poznać go osobiście.

— Paskudna pogoda, co? — odezwał się Thomas.

Jego głos był niski i sprawił, że serce Jane zabiło odrobinę szybciej, a nogi zupełnie bezwiednie zaprowadziły ją w stronę samochodu.

— Niestety, ale za pięknie to dzisiaj nie jest — odpowiedziała dziewczyna, zastanawiając się nad celem tych pogaduszek.

Thomas uśmiechnął się lekko i zerknął na brata, który wychylił się, by móc lepiej widzieć Jane.

— Jak chcesz to możemy cię podwieźć — zaproponował Victor. — Sprawdzian z matmy to ważna rzecz, no nie?

Nastolatka roześmiała się, bo wiedziała, że chłopak nie przepada za tym przedmiotem.

— To jak, jedziesz z nami teraz do szkoły czy zamierzasz iść pieszo i później pojechać z zapaleniem płuc do szpitala?

Dziewczyna przyjrzała się twarzy Thomasa i dostrzegła, że mimo poważnej miny jego niebieskie oczy błyszczą wesoło. Chłopak potarł skroń dłonią, co zwróciło uwagę Jane na małą bliznę nad prawym łukiem brwiowym, która tylko dodawała mu uroku i nutki tajemniczości.

Ciekawe, co mu się stało — zastanawiała się nastolatka.

— No, Jane. Szybka decyzja.

— Niegrzecznie byłoby odmówić, no nie? A zresztą, kto lubi moknąć?

Chłopcy przyjęli z zadowoleniem słowa dziewczyny i po chwili nastolatka siedziała już w samochodzie.

Kto by pomyślał, że właśnie to wydarzenie zapoczątkowało moją znajomość z Tomem, a później tę całą farsę. Nasze pożal się Boże, małżeństwo — pomyślała Jane, przechylając do końca szklankę z koniakiem.

— Właśnie! — krzyknęła kobieta, zrywając się na równe nogi.

Odstawiła na stolik puste naczynie i wyciągnęła komórkę. Już dawno nie dzwoniła do byłego męża. Kiedyś chciała nawet usunąć numer jego telefonu, ale w końcu zdecydowała się go zostawić w razie czego. Przez chwilę wahała się, ale w końcu nacisnęła zieloną słuchawkę. Thomas odebrał po trzech sygnałach.

— Jane? — zdziwił się. — Co się stało?

— Nie ma u ciebie Alice?

— Nie. A czemu miałaby... Chwila. Nie wróciła do domu i nie wiesz, gdzie jest?

— No... Nie ma jej od dwóch godzin i nie odbiera komórki. Martwię się o nią.

— Spokojnie. Może mówiła ci, że ma się z kimś spotkać, a ty...

— Zapomniałam o tym?! — weszła mu w słowo. — Nie zapomniałabym. Alice nic mi nie mówiła. Nie ma jej od ponad dwóch godzin, a ty nawet...

— To nie moja wina, że nie masz pojęcia, gdzie podziewa się nasza córka. Dzwoniłaś do jej przyjaciółek?

— Dzwoniłam do Ruby. Ona nic nie wie. Widziała ją wsiadającą do autobusu.

— A Annabella? — zapytał Thomas, a kiedy Jane milczała dodał — Wiesz, że one się przyjaźnią czy chcesz tego czy nie.

— Nie mam do niej numeru. A z Charlotte nie chcę rozmawiać.

— Dobra, ja zadzwonię.

Kobieta zacisnęła mocniej dłoń na komórce.

Znowu się pokłócili. Jane miała już dość zachowania męża. Jego ciągłych kłamstw, wymówek i zdrad, do których to niby się nie dopuścił. Po kolejnej ostrej wymianie zdań, Thomas trzasnął drzwiami, mówiąc, że wróci nad ranem.

Kobieta była załamana. Dobrze, że Alice została u dziadków i niczego nie słyszała. Jane chwyciła torebkę i klucze. Ona też nie miała zamiaru siedzieć w domu. Jeździła po mieście przez godzinę, starając się uspokoić i nie myśleć o Tomie. W końcu, jednak zdecydowała się pojechać do najlepszej przyjaciółki i opowiedzieć jej o dzisiejszej kłótni. Teraz to ona jedna mogła podtrzymać ją na duchu.

Kiedy Jane zadzwoniła do drzwi musiało już być około dwudziestej drugiej. Kobieta miała nadzieję, że nie obudziła niechcący córki Charlotte – Annabelli, a jej przyjaciółka nie kładzie się jeszcze spać. Jeffrey, pewnie był w pracy, więc Jane liczyła na to, że będą one mogły spokojnie porozmawiać.

Kobieta przycisnęła guzik dzwonka jeszcze raz i poczekała. Światło w salonie paliło się, więc Charlotte powinna usłyszeć, że ktoś dobija się do drzwi. I rzeczywiście. Po chwili otworzyła jej wysoka, ciemnowłosa kobieta w czerwonym szlafroczku.

— Przepraszam, że przychodzę tak późno, ale muszę z kimś pogadać. Znowu pokłóciłam się z Tomem i już nie wiem, co robić.

— Jane... ja teraz za bardzo nie mogę ci pomóc i nawet nie wiem jak ci pomóc. — Charlotte wydawała się poddenerwowana.

— Ale co się stało?

I wtedy wszystko się wydało. Rozległ się huk, jakby coś spadło na podłogę i się rozbiło. Charlotte cofnęła się i spojrzała za siebie, a Jane przeszła przez próg i zobaczyła, że ktoś wymyka się z salonu. A właściwie nie ktoś, tylko Thomas. Jedną ręką podtrzymywał rozpięte spodnie, a w drugiej trzymał koszulę.

— Co tu się dzieje? — zapytała Jane, patrząc to na przyjaciółkę to na męża.

Oboje oni wyglądali na przestraszonych i chyba nie wiedzieli co powiedzieć.

Kobieta do tej pory pamiętała jak się, wtedy czuła. Zdradzona, wściekła, zaskoczona. Była prawie w stu procentach pewna, że Thomas ją zdradza, ale Charlotte? Tego nie spodziewała się po najlepszej przyjaciółce. Nie czekała na wyjaśnienia tylko trzasnęła drzwiami, wychodząc.

— Czy ty w ogóle mnie słuchasz? — zapytał zirytowany Thomas.

Jane rzeczywiście go nie słuchała. Przed chwilą wydawało jej się, że ktoś wszedł do domu.

— Poczekaj. Chyba coś słyszałam. Może to Alice.

— Dobra, zobacz i oddzwoń do mnie. Jeśli to nie ona, to zadzwonię do Charlotte. A jeśli i to nie pomoże, to przyjadę i wspólnie zastanowimy się, co dalej.

— W porządku — powiedziała Jane i rozłączyła się.

Kobieta szybkim krokiem opuściła salon. Ulżyło jej, kiedy tylko zobaczyła postać Alice, idącą w stronę schodów.

Nastolatka nie zauważyła matki. Szła ze spuszczoną głową, mając nadzieję, że przemknie niezauważenie do swojego pokoju i tam będzie mogła doprowadzić się do normalnego staniu.

— Wreszcie jesteś. Wiesz, która godzina? Już dawno powinnaś być w domu. — W głosie Jane pobrzmiewały nuty irytacji i zdenerwowania.

Alice zatrzymała się gwałtownie. Odszukała wzrokiem swoją rodzicielkę, która stała w drzwiach salonu z surową miną i rękami skrzyżowanymi na piersi.

— Przepraszam. Zapomniałam zadzwonić.

— Za to ja do ciebie dzwoniłam, ale nie odbierałaś.

Dziewczyna zaczęła grzebać w torbie, mówiąc:

— Miałam wyciszony telefon i nie słyszałam.

W końcu wyjęła komórkę i rzeczywiście. Na wyświetlaczu widniało jedenaście nieodebranych połączeń od mamy, trzy od Ruby i do tego cztery sms-y, informujące o nagraniach na pocztę.

— Zupełnie straciłam poczucie czasu. Przepraszam.

— Może zamiast ciągle przepraszać powiedziałabyś mi, gdzie byłaś? — zapytała Jane, nie spuszczając córki z oka.

Co prawda kobieta cieszyła się, że nastolatka cała i zdrowa wróciła do domu, ale nie zamierzała jej odpuścić. W końcu jakieś wyjaśnienia jej się należą.

Alice westchnęła, niepewnie podnosząc głowę do góry.

— Płakałaś? Co ci się stało, Alice?

Poza surowej rodzicielki znikła, kiedy tylko Jane zobaczyła zaczerwienione oczy córki i lekko rozmazany tusz. Kobieta natychmiast podeszła do dziewczyny i odgarnęła kosmyki włosów z czoła.

— Ktoś cię skrzywdził?

— Nie — odpowiedziała Alice, kręcą przy tym głową.

— To co się stało? — zapytała łagodnie Jane, nie pozwalając córce odwrócić wzroku.

— Po drodze do domu zobaczyłam rannego psa — zaczęła nastolatka, a po chwili skłamała — To dlatego płakałam, myślałam, że nie żyje.

Jane nie była pewna czy Alice mówi prawdę. Opowieść o psie była dziwna, ale kobieta dobrze znała córkę i wiedziała, że dziewczyna raczej, by sobie tego nie wymyśliła. Wiedziała też, że Alice jest bardzo wrażliwą osobą i płacz na widok skrzywdzonego zwierzęcia byłby możliwy.

— I co z tym psiakiem?

— Żyje, ale to nie był jakiś tam pies. Tylko Tajfun.

— Tajfun? — Kobieta skądś kojarzyła to imię.

— To pies państwa Warmth. Znasz przecież panią Laurę.

Teraz Jane sobie przypomniała. Laurę Warmth poznała jakiś czas temu i uważała ją za bardzo ciepłą i sympatyczną kobietę.

— Czy to nie jej synowi udzielasz korepetycji?

— Dokładnie — potwierdziła Alice, ciesząc się, że mama zaczyna kojarzyć rodzinę, o której dziewczyna mówi. — Chrisowi, temu młodszemu.

— Młodszemu?

— No tak, bo jest jeszcze starszy, Matt. Wysoki, szczupły, rozczochrane blond włosy, niebieskie oczy. Ma dziewiętnaście lat. I to z nim pojechałam do weterynarza.

Ostanie zdanie sprawiło, że Jane z powrotem przybrała surowy wyraz twarzy. Kobieta przypomniała sobie, że widziała syna Warmth jakiś tydzień temu w galerii razem z innym chłopakiem. Obaj byli bardzo zadowoleni i trzymali się za ręce.

— Uważaj Alice, ten cały Matt, to nie chłopak dla ciebie.

— Ale ja wcale go nie chce — powiedziała zmieszana nastolatka, czując, że na jej policzkach pojawiają się rumieńce.

— No dobrze, już dobrze. Tylko cię ostrzegam. Nie chcę żebyś później cierpiała, bo któryś cię oszukał. To... co? Pewnie jesteś głodna.

— No, trochę. Ale najpierw chyba pójdę do łazienki. Musze się odświeżyć.

Jane uśmiechnęła się do córki.

— To idź, a ja podgrzeję obiad.

Alice ruszyła na górę, przeskakując po do schodki, a kiedy zamknęła drzwi łazienki odetchnęła z ulgą.

W lustrze przywitała ją znajoma twarz. Znajoma tylko w nie najlepszym stanie. Dziewczyna sięgnęła po grzebień i spróbowała doprowadzić włosy do porządku. Później pozbyła się resztek tuszu i przemyła dokładnie twarz wodą. Czuła się odrobinę lepiej. Lżej. Ten dzień nie należał do udanych, ale za chwilę nadejdzie drugi, inny i być może lepszy.

Ten rozdział jest trochę inny niż poprzednie. Postanowiłam uchylić rąbka tajemnicy i pokazać Wam, co dzieje się w głowie Jane. Chciałam, żebyście dowiedziały się, co takiego wydarzyło się w jej życiu, bo to wpłynęło i będzie wpływać na jej zachowanie. Retrospekcje w tym rozdziale nie są jedynymi. Mam zamiar przedstawić Wam jeszcze kilka fragmentów z przeszłości matki Alice. 

A jeśli tęsknicie za Ecilą, to możliwe, że pojawi się w następnym rozdziale. Pewności w 100% nie mam, bo rozdział dopiero zaczęłam pisać i zobaczę, co z tego wyjdzie.