Rozdział 27

„Ludzie bowiem to anioły bez skrzydeł, i to jest takie piękne,

urodzić się bez skrzydeł i wyhodować je sobie.”

José Saramago

Czerwiec

Alice powoli uchyliła powieki. Oślepiło ją światło. Zamrugała, próbując się skupić. Ostanie co pamiętała to błękitnie niebo, słońce i jakaś kobieca twarz. Jednak teraz zauważyła, że wpatruje się w biały sufit i podłużną lampę. Chciała się podnieść, ale gdy tylko się poruszyła poczuła silny ból głowy.

— O mój Boże, Alice... Tom! Obudziła się!

Dziewczyna ostrożnie obróciła się i zobaczyła bladą twarz mamy. Jej jasne włosy wymykały się ze zwykle staranne upiętego koka, a oczy były przekrwione i podkrążone jakby nie mogła spać w nocy. Nie miała na sobie też nic eleganckiego. Siedziała obok w zwykłej bawełnianej koszulce, ale mimo wszystko na kobiecym obliczu gościł promienny uśmiech.

Obok głowy matki pojawiła się twarz Thomasa. Ojciec też nie wyglądał najlepiej. Sprawiał wrażenie zmęczonego. Garnitur zmienił na flanelową koszulę, ale tak jak Jane uśmiechał się.

— Co... co się... — Alice próbowała się odezwać, ale zaschło jej w gardle. Odchrząknęła. — Co się stało? Gdzie... jestem?

— Nic nie pamiętasz, aniołku? — zapytał Tom, pieszczotliwie głaszcząc ją po włosach.

Nastolatka pomyślała o Ecili, o nocy z Jamesem, o śmierci Roberta, o śmierci Ruby, o Ann. Zrobiło jej się niedobrze. Ile z tego było prawdą?

— Powiedzcie mi.

— Jesteś w szpitalu. Leżysz tutaj od trzech dni.

W szpitalu? Dlaczego? Tylko trzy dni? To niemożliwe.

— Och, skarbie. Tak mi przykro. Nie powinnam tak na ciebie krzyczeć — powiedziała Jane, delikatnie ujmując rękę córki.

— Krzyczeć?

Alice czuła, że niewiele rozumie z tego co się dzieje. Była zagubiona i skołowana.

Może wciąż to sen? Może to kolejna próba?

— Pokłóciłaś się z Victorią. Biłyście się w szkole. Nie pamiętasz tego?

Dziewczyna próbowała wygrzebać ze wspomnień odpowiednie wydarzenie. Rzeczywiście, kiedyś pobiła się z Victorią, ale to było tak dawno. Od tego czasu wiele się zmieniło. Tyle osób zostało skrzywdzonych. Miała to naprawić. Ale jak?

— To nic, aniołku — odezwał się Thomas. — Przypominasz sobie.

— Tom...

— Nie powinnaś jej męczyć, Jane.

— Nie męczę. — Kobieta popatrzyła na byłego męża z wyrzutem. — Chcę jej pomóc. Na pewno czuje się nieswojo.

— Daj jej czas.

Alice widząc, że mama otwiera już usta, by coś odpowiedzieć, wyszeptała:

— Nie kłóćcie się. Proszę.

— Nie kłócimy się.

— Oczywiście, że się nie kłócimy.

Rodzice popatrzyli na siebie, a później Thomas zdecydował się pójść po lekarza.

— Powiem mu, że się obudziłaś.

Pocałował córkę w czoło, rzucił ostrzegawcze spojrzenie Jane i wyszedł z sali.

— Co się stało, mamo?

— Miałam cię nie męczyć.

— Męczę się, bo nic nie rozumiem.

Kobieta westchnęła ciężko, a później mocniej uścisnęła rękę córki.

— Tak mnie wtedy wystraszyłaś. Pokłóciłyśmy się o tę bójkę w szkole, a ty... nie byłaś sobą, skarbie. Krzyczałaś, wrzeszczałaś. Na koniec trzasnęłaś drzwiami i zamknęłaś się w pokoju. Chciałam się do ciebie dostać, porozmawiać. Ale ty nie chciałaś mnie widzieć. No a potem usłyszałam jakiś hałas. Pobiegłam po zapasowy klucz i weszłam do twojego pokoju. A ty, kochanie, leżałaś na podłodze, wokół były kawałki rozbitego lusterka. Nie wiem co się stało, ale podejrzewam, że musiałaś się skaleczyć i zemdleć. Pewnie kiedy upadałaś uderzyłaś się w głowę o kant biurka. Rozbiłaś głowę, straciłaś przytomność i... Lekarz nam mówił, że mogłaś też dostać jakiegoś urazu w trakcie tej bijatyki. Już ja pokażę tej całej Amber. Wytoczę proces jej córce! To wszystko jej win...

— Przestań, mamo.

Jane spojrzała na swoją jedynaczkę. Pokręciła głową z rezygnacją.

— Przepraszam, Alice. Po prostu tak się o ciebie bałam.

— Już wszystko w porządku, mamuś.

Kobieta pogłaskała dziewczynę po policzku i odgarnęła jej włosy z czoła.

— Tata wciąż jest z Amber?

Nastolatka spodziewała się, że nie powinna o to pytać, ale nie mogła się powstrzymać. Musiała wiedzieć.

Jane zacisnęła wargi i jedną dłoń, którą trzymała na pościeli, ale po chwili się rozluźniła.

— Chyba nie. Nie pytałam, ale wydaje mi się, że to koniec ich związku. Tom też był zdenerwowany tą sytuacją.

— Rozumiem — powiedziała, chociaż nie była to do końca prawda.

Zaskakujące było to, że jeden z problemów Alice rozwiązał się, gdy ta leżała nieprzytomna w szpitalu. I nie potrzeba było do tego pomocy Ecili.

Do sali wszedł starszy lekarz z posiwiałą już brodą, a za nim wkroczył Thomas. Spojrzał najpierw na Jane, a później uśmiechnął się do córki.

— Jak się czuje nasza Śpiąca Królewna? — zapytał doktor.

— Nie tak źle.

— Może cię boleć głowa.

— I boli. — Alice chciała się roześmiać, ale zaraz się powstrzymała, dotykając skroni.

— Przypiszę coś przeciwbólowego. Zrobimy też tomografię i przekonamy się czy wszystko jest w porządku. Jeśli tak, to nie będę panienki trzymał zbyt długo.

***

Alice spojrzała na ojca, który w skupieniu prowadził samochód. Zgodził się on przywieść ją ze szpitala do domu. Dziewczyna była zadowolona z tego faktu, bo chciała z nim poważnie porozmawiać. Przez ostatnie dwa dni wciąż myślała o tym co ją spotkało. Ciągle nie łatwo było uwierzyć w prawdziwość tych snów, wizji czy czegoś takiego, ale coś podpowiadało jej, że powinna bardziej zaufać intuicji niż rozumowi.

— Słyszałam, że rozstałeś się z Amber.

Thomas zerknął na córkę.

— Jane ci mówiła?

Siedemnastolatka skinęła głową, która jeszcze czasem ją pobolewała.

— To prawda. — Usłyszała.

— Przykro mi.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, wciąż patrząc na drogę.

— Wcale nie. Myślisz, że nie zauważyłem twojej niechęci do Amber?

Tom zmienił bieg i minął jadący przed nim samochód.

— Po prostu nie rozumiem co w niej widziałeś — wymamrotała zmieszana Alice.

— Ja chyba też nie — westchnął.

— Masz kogoś innego?

Ojciec ponownie spojrzał na dziewczynę, a ona zauważyła, że wygląda lepiej. Widocznie rodzice naprawdę się o nią martwili i musieli odetchnąć z ulgą, gdy się obudziła.

— Nie, nie mam. Właściwie to zamierzam niedługo wyjechać. Dostałem propozycję pracy w Nowym Jorku i zastanawiam się czy jej nie przyjąć.

— Och... wyjeżdżasz — mruknęła Alice, ale w głowie zaświtała jej myśl, że już wcześniej o tym słyszała.

— To jeszcze nic pewnego, ale tak się zastanawiam czy nie chciałabyś później dołączyć do mnie. Mogłabyś tam studiować. Uniwersytet Columbia jest naprawdę świetny i oferuje wiele kierunków. No i spędzalibyśmy ze sobą więcej czasu niż teraz.

— Ja... to znaczy nie spodziewałam się takiej propozycji. Musiałabym zostawić mamę i...

— Jane jest dorosłą kobietą, poradzi sobie.

— Hmm... Pomyślę nad tym, dobrze?

— Oczywiście. Masz jeszcze sporo czasu na zastanowienie się.

***

— Alice!

Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła biegnące w jej stronę przyjaciółki. Obie uśmiechały się radośnie. Siedemnastolatce ulżyło, widząc je całe i zdrowe. Chyba, całe i zdrowe.

— Ann, Ruby, tak się cieszę, że was widzę.

— Dobrze, że wróciłaś — powiedziała Annabella, przytulając blondynkę.

— Stęskniłyśmy się za tobą — wymamrotała Ruby, tuląc się z Alice.

— Nie było mnie znowu aż tak długo — zaśmiała się.

— Może i tak, ale dla nas to wieczność.

Pierwszy dzień po przerwie był dla Alice zadziwiająco przyjemny. Nauczyciele traktowali ją odrobinę ulgowo. Wyjątkiem była oczywiście pani Sharp, ale dziewczyna, o dziwo, jakoś się nią nie przejmowała. Miała do wykonania dwie misje i to one zaprzątały jej głowę.

Najpierw musiała się upewnić czy to, co widziała było prawdą. Ale jak upewnić się, że jedna przyjaciółka jest w ciąży, a druga choruje na białaczkę?

— Wszystko w porządku, Alice? — zapytała zaniepokojona Ruby.

— Jasne, że tak — skłamała. — Po prostu się zamyśliłam.

— Widzimy — zaśmiała się Annabella.

Nagle rozbrzmiał dzwonek i przyjaciółki wstały z ławki, by udać się do sali biologicznej. I wtedy Alice olśniło. Jej wzrok padł na duży plakat, zachęcający do oddana szpiku.

To niewielki gest, a może uratować komuś życie — głosił napis.

— Idziesz czy będziesz tak stała?

— Chciałabym zrobić coś dobrego — odezwała się niepodziewanie blondynka.

— O czym ty mówisz, Alice?

Dziewczyna spojrzała na przyjaciółki i wskazała na plakat. To było to czego potrzebowała.

— Kiedy leżałam w szpitalu zastanawiałam się nad różnymi rzeczami i chciałabym komuś pomóc. Myślicie, że oddanie szpiku to dobry pomysł?

Obie spojrzały na siebie zaskoczone, ale zgodnie pokiwały głowami.

— Jeśli chcesz — wymamrotała Ann, przeczesując dłonią włosy.

— Chcę. A wy nie chcecie? Tylko pomyślcie... Zwłaszcza ty, Ruby powinnaś mnie zrozumieć. Twoja mama... Ci wszyscy ludzie zasługują na pomoc.

— To nie takie proste — powiedziała szatynka i odwróciła wzrok od plakatu. — Nie każdy może oddać szpik.

— Ale każdy może spróbować. To co, pójdziecie tam ze mną? Byłoby mi raźniej.

Annabella zerknęła na Ruby i uśmiechnęła się lekko.

— Jeśli tak bardzo ci na tym zależy.

— Jesteście kochane — odezwała się Alice radośnie i weszła do sali.

Była naprawdę z siebie dumna. Przed oddaniem szpiku trzeba zrobić badanie krwi, które z pewnością wykryje ciążę Ann i chorobę Ruby. A kiedy dziewczyna upewni się, że jej sen był prawdą będzie mogła im pomóc. Wesprze je i nie pozwoli, by popełniły wcześniejsze błędy.

Musi się to udać. Tym razem będzie dobrze. W końcu mam je uratować.

***

Alice wróciła do domu od ojca wcześniej niż zapowiadała. Miała dziwne przeczucie, że powinna. W salonie dostrzegła światło. Widocznie jej mama musiała tam być. Dziewczyna przeszła przez ciemny korytarz i stanęła w progu pokoju. Intuicja jej nie zawiodła.

Jane leżała na kanapie, a wokół niej walały się puste butelki po alkoholu. Nagle kobieta, chcąc odwrócić się na drugi bok, spadła na podłogę z głośnym jękiem. To sprawiło, że otworzyła oczy i usiadła niezdarnie. Wzrokiem omiotła pomieszczenie aż w końcu jej spojrzenie zatrzymało się na córce.

— Alice? — wymamrotała niewyraźnie.

— To ja, mamo.

— Wróciłaś?

— Tak — odpowiedziała, podchodząc do rodzicielki i pomagając jej wstać.

Jane patrzyła na dziewczynę mętnym wzrokiem, cuchnąc przy tym alkoholem. Cały salon nim cuchnął.

— Nie powinno cię tu być.

— Powinnam i dlatego tu jestem.

Kobieta oparła się o poduszki i przymknęła powieki. W tej chwili nie było w niej nic eleganckiego.

— Jestem złą matką — odezwała się, krzywiąc przy tym. — Powinnaś jechać z Tomem do Nowego Jorku.

— Tata ci mówił, że chce mnie tam zabrać? — zapytała Alice, siadając obok mamy.

Jane zaśmiała się i pokiwała głową.

— Chce mi zabrać wszystko. Najpierw moją młodość. Naobiecywał mi złote góry, a kiedy zaszłam w ciążę to się przestraszył. Gdyby nie naciski naszych rodziców to pewnie żadnego małżeństwa by nie było.

— Co ty wygadujesz, mamo?

Pijana blondynka otworzyła oczy i wyprostowała się. Miała zaczerwienione policzki oraz włosy w nieładzie.

— On mnie nie kochał. Zdradzał mnie. A ja tak się starałam. Dałam mu piękną córkę. Zrezygnowałam ze studiów, by móc się tobą zająć i żeby on mógł się roz.. rozwajać... roz..

— Rozwijać.

— Właśnie! A on co? Zabrał mi wszystko. Moje marzenia o cudownej rodzinie. Zniszczył i... Teraz też chce mi wszystko zabrać. Chce mi ciebie zabrać. A ja nie mam już nikogo. Tylko ciebie.

Jane wyciągnęła ręce i Alice dała się przytulić, krzywiąc się przy tym, gdy wyczuła woń alkoholu. Jednak zaczynała rozumieć mamę, która jak niczego innego na świecie bała się samotności.

— Tylko ty mi zostałaś.

— Jestem tutaj — zapewniła Alice.

— Jeszcze jesteś.

— Jesteś zmęczona. Chodź, zaprowadzę cię do łóżka.

— Nie chcę do łóżka. Chcę... — Zaczęła się rozglądać i podniosła jedną z butelek. Była pusta. Kobieta zaklęła.

— Chodź, mamo, chodź. — Nastolatka pociągnęła matkę za rękę.

Jane chciała odstawić butelkę na stolik, ale nie trafiła i rozbiła się ona na podłodze. Kobiecie wydało się to zabawne i po chwili głośno się śmiała, gdy córka próbowała wyprowadzić ją z salonu.

***

Alice wysprzątała cały pokój, ale to zajęcie nie pomogło jej się pozbyć z głowy natrętnych myśli. Martwiła się. Czasami wydawało jej się, że to co widziała, kiedy była nieprzytomna wcale się nie zdarzyło. Nie raz ogarniały ją wątpliwości. I teraz one znowu nadeszły.

Dziewczyna usiała na pościelonym łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Może i wszystko inne było kłamstwem, ale jej mama naprawdę miała problemy z alkoholem, a ona nie wiedziała co robić. Odchyliła się i ułożyła wygodnie. Przez chwilę w milczeniu wpatrywała się w biały sufit, ale ostatecznie wymruczała.

— Skąd mam wiedzieć, że to wszystko jest prawdą? Skąd mam wiedzieć co powinnam zrobić? Daj mi jakiś znak. Cokolwiek.

Odpowiedziało jej milczenie. Oczywiście, żadnego znaku nie było.

Alice podeszła do biurka i zaczęła w nim grzebać, szukając swojego pamiętnika. Musiała przelać swoje wątpliwości na papier. Natrafiła w końcu na znajomy zeszyt i na coś jeszcze. Pod palcami wyczuła chłodną, gładką powierzchnię. Lusterko. Dokładnie takie, jakie wcześniej rozbiła. Po plecach przeszły ją ciarki. Położyła pamiętnik na biurku, a lusterko trzymała w dłoniach odwrócone, bojąc się w nie spojrzeć. Czuła, że jak to zrobi, to przepadnie.

Silniejszy powiew wiatru otworzył na roścież uchylone okno, tak że zasłony w pokoju zaczęły powiewać. Nastolatka uniosła głowę. Musiała przyznać, że wszystko znów zaczynało robić się dziwne. Położyła lusterko na podłodze, zwierciadłem do dołu i nachyliła się nad biurkiem, by zamknąć okno. Kiedy już to zrobiła, zerknęła na zeszyt. Był otwarty, a na jego środku leżał świeży kwiat. Miał on siedem płatków, każdy o innej barwie, razem tworząc kolory tęczy. Alice delikatnie podniosła roślinę. Była prawdziwa i pachniała tak słodko jak nic innego na świecie. Ale nie tylko ją znalazła blondynka. W pamiętniku widniał wpis:

— Kieruj się sercem, ono cię nie zawiedzie, ale słuchaj też rozumu, da ci rozwiązanie. Musisz sobie zaufać. Walcz, ale niech te działania będą roztropne. I przede wszystkim: nie trać wiary — przeczytała Alice na głos, a kiedy to zrobiła, litery zaczęły blednąć aż całkiem zniknęły.

Jednak kwiat w jej dłoni pozostał. Dziewczyna włożyła go między kartki i spojrzała na podłogę. Lusterka tam nie było. Przyklękła, zajrzała pod biurko. Nic. Przeszukała je jeszcze raz. Nic. Lusterko przepadło. Alice mimo wewnętrznego niepokoju odetchnęła. Nie chciała już więcej w nie spojrzeć.

***

— Ann, wszystko w porządku? — zapytała Alice, przyciskając do ucha komórkę.

Po drugiej stronie jej przyjaciółka wydawała się poddenerwowana, kiedy blondynka zapytała ją o wyniki badań krwi. Sama Alice nie mogła zarejestrować się jako dawca szpiku, bo była niepełnoletnia, ale zamierzała to zrobić, kiedy tylko skończy osiemnaście lat.

— Eee... jasne. Po prostu...

— Możemy się spotkać i pogadać jeśli chcesz.

Annabella przez dłuższą chwilę milczała, ale w końcu się zgodziła.

— Mam do ciebie przyjechać?

— Nie, nie. Nie chcę rozmawiać przy rodzicach. Możemy się spotkać na naszym starym placu zabaw?

— W porządku — powiedziała Alice. — Za godzinę?

— Może być. Do zobaczenia.

Były już późne godziny południowe i plac zabaw świecił pustkami. Blondynka zastała Ann, siedzącą na jednej z huśtawek. Podeszła do niej i uśmiechnęła się zachęcająco. Wiedziała co może usłyszeć.

— Powiedz mi, co się dzieje — poprosiła, zajmując czerwoną huśtawkę.

— Nie mogę być dawcą szpiku. Przynajmniej na razie.

— Rozumiem, ale powiesz mi dlaczego?

Annabella zaczęła się powoli bujać. W tył i w przód. Stara huśtawka skrzypiała cicho. W tym czasie dziewczyna milczała.

— Coś ci dolega? — zapytała Alice, dobrze wiedząc, że nie może zasugerować ciąży jako odpowiedzi.

Buty brunetki zaszurały o piach, wzbijając w powietrze tumany kurzu. Huśtawka się zatrzymała, a dziewczyna spojrzała na przyjaciółkę i powiedziała:

— Jestem w ciąży.

Alice nie była tak dobrą aktorką jak Ecila, więc nie bardzo wiedziała co powiedzieć, ale przyjaciółka widocznie wzięła jej milczenie za skutek szoku.

— Nie tego się spodziewałaś, co? — zaśmiała się, a jej policzki się zaróżowiły.

— Nie — skłamała blondynka, czując w żołądku nieprzyjemny uścisk. — Jak to się stało? 
        Musiała o to zapytać, chociaż znała całą historię. Wysłuchała jej jednak ponownie i dopiero wtedy zeszła z huśtawki. Stanęła naprzeciwko przyjaciółki, która uniosła głowę i patrzyła na nią z poważnym wyrazem twarzy oraz rozpaczą w oczach.

— Co ja mam teraz zrobić, Alice?

Siedemnastolatka widząc łzy brunetki podeszła do niej i przytuliła ją. Wcześniej myślała, że jej ulży, gdy dowie się prawdy, ale tak nie było. Czuła tylko jeszcze większy ciężar, bo wiedziała, że to sprawdzian nie tylko dla Annabell, ale i dla niej.

— Zmierzyć się z tym.

— Nie wiem czy dam radę.

— Dasz, jesteś silna.

Osiemnastolatka podniosła głowę. Miała zaczerwienione policzki i posklejane od łez rzęsy. Gdzie się podziała dawna Ann? Wydawało się, że niewiele zostało z jej pewności siebie i wiecznej radości życia.

— Pewnie uważasz, że jestem głupia — wyszeptała Annabella, bojąc się oceny przyjaciółki.

— Wcale tak nie uważam.

— Ale ja jestem głupia — jęknęła i schowała twarz w bluzce Alice.

Dziewczyna pogłaskała Ann po włosach. Współczuła jej, ale oprócz pocieszenia niewiele mogła dać. Miała jednak nadzieję, że ono na razie wystarczy.

— Takie rzeczy się zdarzają. To nie koniec świata.

— Moi rodzice mnie zabiją. James mnie zabije, a Felix zostawi.

— Twoja rodzina cię kocha — przekonywała. — A Felix... zobaczysz jak mu powiesz.

— Prędzej zapadnę się pod ziemię.

— Pomogę ci. Mogę być przy tobie, kiedy będziesz im to mówić. Myślę, że jednak najpierw powinnaś iść do lekarza.

Ann znów podniosła głowę i otarła łzy. Wyglądała na tak kruchą i słabą, że w głębi duszy Alice zaczynała się o nią bać. Nigdy wcześniej jej takiej nie wdziała. No może z wyjątkiem tej sceny w szpitalu, która nie wydarzyła się w tej rzeczywistości. Do tej pory to właśnie brunetka stanowiła podporę dla ich trójki, to ona z optymizmem patrzyła na świat. Teraz to Alice musiała być tą silną.

— Pójdziesz tam ze mną? Nie chcę iść sama.

— Jasne, że pójdę. W końcu jestem twoją przyjaciółką. Nie zostawię cię.

Obie dziewczyny uśmiechnęły się do siebie. Alice widziała, że Annabellii ulżyło.

— Dziękuję.

— W porządku.

Blondynka odsunęła się i usiadła z powrotem na huśtawce.

— Myślisz, że sobie poradzę jako mama? Dam sobie radę z dzieckiem? — zapytała niepewnie Ann, przypatrując się kolorowej zjeżdżalni. Wyobraźnia podsuwała jej bawiącego się tam malucha. Chłopczyka. Jej małego chłopczyka.

— Jasne, że tak. I powiem ci, że już zgłaszam się na matkę chrzestną.

Oczy Annabelli rozbłysły, a jej twarz ozdobił promienny uśmiech.

— Naprawdę? Chciałabyś?

— I ty się jeszcze pytasz? No jasne, że tak.

***

— Nie jestem pewna czy to dobry pomysł, Alice — powiedziała Jane, kiedy obie kobiety siedziały w samochodzie przed budynkiem, w którym mieścił się klub AA.

Był on niewielki i szary, co wcale nie zachęcało do przekroczenia jego progu. Jednak matka Alice musiała tam iść. Obie panie to wiedziały. Mimo to strach pozostawał.

— Już o tym rozmawiałyśmy, mamo. Obiecałaś, że pójdziesz na leczenie, a ja zostanę w Houston.

— To co mówiłam tamtego wieczoru, to były bzdury. Nie powinnaś czuć się do niczego zobowiązana. Jeśli chcesz jechać do Nowego...

— Nie zostawię cię. Nie wtedy, gdy mnie potrzebujesz.

— Ograniczam cię. Przeszkadzam.

— Nieprawda. Po prostu cię kocham i chcę pomóc — zapewniła dziewczyna.

— Alice...

— Zróbmy tak. Będziesz chodziła na spotkania. Zobaczymy co z tego będzie i jeszcze wrócimy do naszej rozmowy. Jeśli ci się uda i będziesz szczęśliwa, to ja też będę.

Jane ścisnęła w dłoniach torebkę, wciąż wyglądając na niezdecydowaną. Dziewczyna pomyślała, że matka ma ochotę uciec i właściwie ją rozumiała. Wstydziła się przyznać do problemu.

— To twoja szansa, mamo. Proszę cię. Zrób to dla mnie i dla siebie.

Kobieta pokiwała głową. Dłońmi sprawdziła czy żaden kosmyk nie wydostał się z jej koka. Zerknęła też przelotnie w lusterko i odwróciła się w stronę córki.

— Dobrze, ale Thomas nie może się o niczym dowiedzieć.

— Nic nie powiem tacie, przyrzekam.

— W porządku, to idę.

Alice patrzyła jak jej mama wysiada z samochodu i kroczy niepewnie w stronę budynku, by po chwili zniknąć za drzwiami. Dziewczyna denerwowała się chyba tak samo jak jej rodzicielka, modląc się w myślach, żeby się wszystko udało.

***

Furtka zaskrzypiała cicho, gdy Alice przez nią przechodziła. Cmentarz. To w tym miejscu miała nadzieję spotkać Ruby. Dzisiaj była rocznica śmierci jej mamy i blondynka sądziła, że jej przyjaciółka tu będzie. I miała rację. Klęczała ona przy jednym z grobów.

— Ruby?

Dziewczyna poderwała się na równe nogi. Nie wyglądała najlepiej. Płakała.

— Alice? Co ty tutaj robisz?

— Pomyślałam, że wolałabyś, by ktoś bliski dziś z tobą był, ale jeśli nie, to mogę sobie pójść.

Dziewczyna pociągnęła nosem i otarła łzy. Na policzkach miała czerwone palmy, a spodnie w kolanach nosiły ślady ziemi.

— Nie, nie. Możesz zostać.

Blondynka wyciągnęła z kieszeni paczkę chusteczek i podała ją przyjaciółce, a następnie położyła na grobie pani Hamster, obok gałązki magnolii, drugą gałązkę magnolii. Ruby spojrzała najpierw na nią, a później na Alice.

— Dziękuję. Za chusteczki i kwiaty — powiedziała cicho, a później dodała — Moja mama je lubiła.

— Tak mi się wydawało.

Obie dziewczyny przykucnęły przy mogile w ciszy. Ciepły, suchy wiatr mierzwił im włosy. Alice zjawiła się tu z bliżej nieokreślonym planem i nie bardzo wiedziała, co dalej powinna zrobić. Rozejrzała się bezradnie, jakby w poszukiwaniu pomocy.

W oddali przy jednym z grobów na małej ławeczce kuliła się staruszka. Chyba płakała, bo siedemnastolatce wydawało się, że co chwilę ociera policzki. Dwa groby dalej stała blondynka w jasnej sukience. Kładła właśnie kwiaty. Nagle jednak podniosła głowę i spojrzała prosto na Alice, której z wrażenia zabrakło tchu. Wydawało jej się, że zna tę twarz ze snu.

— Dziękuję, że przyszłaś — odezwała się niespodziewanie Ruby, przez co jej przyjaciółka drgnęła zaskoczona.

— Nie masz za co dziękować — powiedziała, zwracając głowę ku szatynce. — Chciałam się upewnić czy wszystko w porządku. Ostatnio nie było cię w szkole. Źle się czułaś?

— Tak, ale już jest dobrze.

— Mnie możesz powiedzieć prawdę, Ruby.

Dziewczyna westchnęła i zaczęła się bawić trawą. Kosmyki, które wymknęły jej się z kucyka opadły na twarz.

— Wyniki moich badań krwi nie są zbyt dobre.

— Może powinnaś iść z nimi do lekarza.

— Byłam — mruknęła Ruby.

— I co ci powiedział? — zapytała delikatnie przy akompaniamencie dudniącego głośno serca.

Orzechowe oczy spojrzały w błękitne, ujawniając kryjący się w nich strach i niepewność.

— Stwierdził, że mogę mieć białaczkę.

Alice przypomniała sobie leżącą na łóżku Ruby, kiedy ta wzięła tabletki nasenne.

Nie mogę do tego dopuścić — pomyślała.

Ale pamiętaj, nie wszystkich da się uratować. Nie obwiniaj się jeżeli to ci się nie uda — szeptał jakiś głosik.

Bzdura. Musi się udać. Ruby nie może umrzeć. Muszę wierzyć.

Siedemnastolatka spojrzała w kierunku grobu, gdzie jeszcze niedawno widziała, jak jej się zdawało, znajomą blondynkę. Jednak teraz nikogo tam nie dostrzegła.

— Alice? Będzie dobrze. Nie płacz.

Dopiero teraz zorientowała się, że po policzkach płynął jej łzy. Zaskoczyło ją to, bo wcale nie zamierzała się rozpłakać.

— Przepraszam. To ja powinnam cię wspierać, a zamiast tego to ty mnie pocieszasz.

Ruby zaśmiała się i oparła o ramię przyjaciółki.

— Jesteś tutaj, to już jest bardzo dużo.

— Chciałabym móc zrobić więcej. — Kiedy Alice wypowiedziała te słowa poczuła się strasznie bezradna.

— Wystarczy, że będziesz przy mnie. W lipcu kończysz osiemnaście lat. Oddaj szpik, tak jak to planowałaś. Jeśli nie pomoże on mi, to komuś innemu. Dobro zawsze wraca.

— Chciałabym, żeby wróciło do ciebie.

— Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej przyjaciółki, Alice.

— I vice versa.

Blondynka zaśmiała się, a Ruby jej zawtórowała. Jakim cudem zdołały to zrobić?

— Nie boisz się?

— Boję. Boję się bólu. Boję się, że sobie nie poradzę. Boję się o tatę. Nie chcę, żeby cierpiał razem ze mną. Boję się też o was, o ciebie i Ann. Odkąd się dowiedziałam mam różne myśli. Złe myśli. Chciałabym się nie bać.

— Ja też się boję.

— To nie jestem w tym sama.

— Nigdy nie będziesz sama. 

Jak widzicie ten rozdział różni się trochę od poprzednich (zresztą kolejne, prawdopodobnie jeszcze dwa lub trzy, będą pisane w tym samym stylu) głównie przez te "skakanie" od jednego wydarzenia do drugiego. Dzięki temu chciałam pokazać jakie zmiany pojawią się w życiu Alice i jej najbliższych. Czerwiec i lipiec są najdłuższe, ale później pojawią się też fragmenty z innych miesięcy. I mogę zapewnić, że nie wszystko będzie układało się tak kolorowo.